Met pijn gaan we vreemd om. Soms is pijn onontkoombaar, maar vaak lopen we er het liefst voor weg. We willen eigenlijk dat het goed gaat met ons, dat stralen we graag uit. Sla een willekeurige facebookpagina open, grote kans dat je op goed nieuws stuit.
Dat betekent niet altijd dat er geen pijn is. Pijn wordt vaak verdoezeld. Pijn in de vorm van angst, verdriet, paniek, pijn die we met ons meedragen, bijvoorbeeld door nare dingen die we hebben meegemaakt.
Pijn krijgt niet altijd de plek die het verdient. Je kunt de pijn glashard ontkennen, grote kans dat het dan per kerende post terugkomt, met alle gevolgen van dien: boosheid, agressie, depressies, somberheid. Wat ook kan is dat je pijn zo serieus neemt (‘kijk mij eens …’) dat de pijn alleen groeit. In beide gevallen wordt de pijn alleen maar groter, nog groter dan de pijn zelf.
Hoe fijn zou het zijn als je je pijn terugbrengt tot normale proporties, dat zou een stuk dragelijker zijn. Pijn kun je verwelkomen: laat het maar komen en voel maar. In het ene geval ga je terug de tijd in, in het andere geval kan meditatie een uitkomst zijn. Dan kun je er van een afstandje naar kijken.
Het gewaarzijn van je eigen pijn en die verwelkomen kan een heilzaam effect hebben. Het maakt het leven, de realiteit waarin we ons bevinden, een stuk aangenamer.